Σ’ έναν κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς

παζλ, τεύχος 2, δεκέμβρης 2014

διαβάστε όλο το τεύχος [pdf] και σε μορφή φυλλαδίου [pdf]

 Τη Δευτέρα 3/11 ξεκίνησε η δίκη 65 μεταναστών ως υπαίτιων για την εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας τον αύγουστο του ’13. Αφορμή είχε αποτελέσει η ανακοίνωση για την επέκταση του 12μηνου κράτησης σε 18 μήνες. Οι έγκλειστοι μη ανεχόμενοι τα συνεχή σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια εξεγέρθηκαν. Με την καταστολή της εξέγερσης οι συλληφθέντες ξυλοκοπήθηκαν ενώ οι υπόλοιποι κλείστηκαν στα κοντέινερ και τους απαγορεύτηκε η επικοινωνία με δικηγόρους.

Στην Αμυγδαλέζα ξεκίνησε στις 17/11 απεργία πείνας της πλειονότητας των 1500 μεταναστών. Αφορμή για τη νέα αντίδραση αποτέλεσε ο θάνατος του Μ.Ασφάκ στις 6/11. Ο Ασφάκ παρέμενε υπό διοικητική κράτηση για 25 μήνες, είχε σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα αλλά τα αιτήματά του για μεταφορά σε νοσοκομείο δεν έβρισκαν ανταπόκριση.

Εξέγερση έγινε την 1/10 στα κρατητήρια του Ελληνικού όπου οι μετανάστες αρνήθηκαν να μπουν στα κελιά, άναψαν φωτιές στο προαύλιο, ενώ δύο που κρατούνταν για πάνω από 18 μήνες απειλούσαν να αυτοκτονήσουν.

Στα φραουλοχώραφα της μανωλάδας, 35 μετανάστες εργάτες που ζήτησαν τα δεδουλευμένα, πυροβολήθηκαν με καραμπίνες από τους μπράβους των αφεντικών. Στη δίκη που ακολούθησε, η δικαιοσύνη έδειξε το ταξικό της πρόσωπο  με την αθωωτική απόφαση του άρειου πάγου υπέρ του μαφιόζικου καπιταλισμού των αφεντικών.

Παράλληλα, συνεχίζονται οι κρατικές δολοφονίες με άλλο ένα πολύνεκρο ναυάγιο (3/11) με μετανάστες στο βόσπορο, ενώ στις (27/11)  595 μετανάστες προερχόμενοι από την τουρκία κατάφεραν να επιζήσουν και έφτασαν στην ιεράπετρα.

Οι πρόσφατες εξεγέρσεις δεν είναι πρωτοφανές γεγονός στην ελλάδα. Τουλάχιστον από το 1999 και κάθε χρόνο έχουμε ξεσηκωμούς των μεταναστών για τα πενιχρά μεροκάματα και την καθημερινή βία στα χωράφια της επαρχίας. Τα τελευταία  χρόνια έχουμε τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του δεκέμβρη ’08, τις πορείες για το σχίσιμο του κορανίου, τους αγώνες των μικροπωλητών στο κέντρο της αθήνας (ερμού, ασοεε κλπ), την απεργία πείνας των 300 μεταναστών κυρίως απο τα χανιά, τις απεργίες των αιγυπτίων αλιεργατών στη νέα μηχανιώνα, τους αγώνες στη μανωλάδα.

Οι μετανάστες έχουν κάθε λόγο να εξεγείρονται. Αν καταφέρουν να επιζήσουν από τις πολεμικές επιχειρήσεις στις χώρες τους και να αντεπεξέλθουν στις κακουχίες της διαδρομής, τα ναυάγια στο αιγαίο, τις νάρκες του έβρου, τους επίδοξους δολοφόνους συνοριοφύλακες, έχουν να αντιμετωπίσουν τα αστυνομικά πογκρόμ, τα κολαστήρια των Α.Τ., τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις επιθέσεις των φασιστών, το ρατσισμό των νοικοκυραίων μαζί με απελάσεις, την απόρριψη αιτήσεων για άσυλο και την άνευ όρων εργασιακή εκμετάλλευση.

Εδώ και 20 χρόνια, με στρατηγικό όχημα την παρανομοποίηση της μετανάστευσης, οι ζωές των μεταναστών προβάλλονται ανάξιες να βιωθούν. Το κράτος μετασχηματίζεται σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης όπου οι μετανάστες πρέπει να είναι παράνομοι- χωρίς χαρτιά γιατί έτσι κοστίζουν λιγότερο, ζώντας υπό τη διαρκή απειλή προσαγωγής, κράτησης ή φυλάκισης. Το κράτος οργανώνεται σε ένα στρατιωτικοποιημένο μηχανισμό καταστολής και εκμετάλλευσης, ρατσιστικού στιγματισμού και διαχείρισης. Κατασκευάζει τη συνθήκη του κοινωνικού αποκλεισμού των μεταναστών οδηγώντας στην απόλυτη υποτίμηση της ζωής τους. Ταυτόχρονα, η πολιτική αυτή λειτουργεί ως μηχανισμός κοινωνικής πειθάρχησης και για τον ντόπιο πληθυσμό, ειδικά στην τρέχουσα περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης. Ωστόσο, η αντιμεταναστευτική πολιτική είναι προγραμματισμένη να αποτυγχάνει: το κεφάλαιο είχει ανάγκη από “αόρατους” ανθρώπους (χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα) οι οποίοι θα παράγουν για ελάχιστα λεφτά με σκοπό την επιβίωση.

Συμπύκνωση της πολιτικής αυτής αποτελούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών που λειτουργούν σαν εργαστήρια παραγωγής υποτιμημένων και πειθήνιων εργατών τόσο για όσους στοιβάζονται σ’ αυτά αλλά και για όλους τους υπόλοιπους που θα μπορούσαν λόγω παρανομοποίησης  να εγκλειστούν οποιαδήποτε στιγμή. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν τις μαύρες τρύπες του νόμου όπου η διαχείριση των ζωών ξεφεύγει από τους περιορισμούς της αστικής νομιμότητας. Τοποθετημένα σ’ όλη τη συνοριογραμμή της ευρώπης χαράσσουν τα όρια του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Έτσι, το δικαίωμα στην ανθρώπινη μετακίνηση μετατρέπεται από τα ευρωπαἵκά κράτη σε πρόβλημα, ποινικοποιείται και γίνεται αντικείμενο διαχείρισης με όρους αστυνομικής τάξης και ασφάλειας. Παράλληλα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν και μία ευκαιρία για μπίζνα για κατασκευαστικές, εργολάβους, επιστημονικό προσωπικό, εταιρίες καθαρισμού, catering, super market, security.

Οι μετανάστες είτε ως απεργοί στη μανωλάδα είτε ως εξεγερμένοι στα κέντρα κράτησης της Αμυγδαλέζας και του Ελληνικού, αγωνίζονται για την ίδια τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους. Μας έδειξαν ότι ακόμη και με την απουσία ενός “κινηματικού πλαισίου”, αλλά και χωρίς τη στήριξη από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς, τελικά  κατάφεραν να οργανωθούν από το μηδέν και να αντισταθούν συλλογικά. Αν κρατάγαμε κάτι ζωντανό θα ήταν το ίδιο το πνεύμα της εξέγερσης που οργανώνεται όπως μπορεί και ορθώνεται κόντρα στις πιο δυσμενείς συνθήκες. Γιατί οι μετανάστες μας διδάσκουν ότι η ζωή και η αξιοπρέπεια κερδίζονται με αγώνα, ότι οι καταπιεσμένοι μπορούν να εξεγείρονται ακόμη και αν δεν υπάρχουν οι “αντικειμενικές συνθήκες”, χωρίς καμιά μεσολάβηση οποιουδήποτε συνδικαλιστικού φορέα, ακόμη και μπροστά σε μια διαφαινόμενη ήττα.

Στην τρέχουσα συγκυρία το ανταγωνιστικό κίνημα δεν έχει καταφέρει να αναδείξει το θέμα όσο του αντιστοιχεί και να αντιπαρατεθεί στη μεταναστευτική πολιτική του κράτους και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το έλλειμμα αυτό το εντάσσουμε στην ευρύτερη υποχώρηση των αγώνων την τελευταία 3ετία, στην αδυναμία διασύνδεσης των αγώνων, την έλλειψη σταθερών δομών αλλά και στην επικέντρωση σε “κεντρικά” ζητήματα (κρίση, φασίστες κλπ).

Εδώ δε μπορούμε να μη στηλιτεύσουμε τη στάση των μεγαλύτερων κομματιών της αριστεράς η οποία αποσκοπεί στην πολιτική υπεραξία και περιορίζεται σε θεαματικές κινήσεις υπεράσπισης.

Η αλληλεγγύη στους μετανάστες/τριες οφείλει να είναι έμπρακτη και ειλικρινής. Να στηρίξουμε τους μετανάστες πολιτικά, νομικά και υλικά. Ταυτόχρονα να αναζητήσουμε τα σημεία διασύνδεσης ώστε οι αγώνες των μεταναστών/τριών και η δική μας αλληλεγγύη να αποτελέσουν αναπόσπαστο κομμάτι των συνολικότερων ταξικών και κοινωνικών αγώνων.