Σε ανατολή και δύση,
ποιος τους φράχτες θα γκρεμίσει!

παζλ, τεύχος 5, νοέμβρης 2015

διαβάστε όλο το τεύχος [pdf] και σε μορφή φυλλαδίου [pdf]

Στην τρέχουσα συγκυρία εµφανίζεται επιτακτικά στο προσκήνιο η διάσταση της µετανάστευσης. Οι εκτοπισµοί πληθυσµών πυκνώνουν σε βαθµό που είχαµε να δούµε από τον β΄ παγκόσµιο πόλεµο και οι δολοφονίες των µεταναστών στα σύνορα αυξάνουν καθηµερινά. Tαυτόχρονα, τα ευρωπαϊκά κράτη, µε πρόσχηµα τα χτυπήµατα στο παρίσι από τον isis, ετοιµάζονται να µετακινηθούν από το καθεστώς της φιλελεύθερης δηµοκρατίας στον ολοκληρωτισµό. Είναι επιτακτική ανάγκη να δούµε σε βάθος αυτά τα ζητήµατα και να πάρουµε έµπρακτη πολιτική θέση.
Οι µεταναστευτικές ροές που ζητούν πέρασµα ή καταφύγιο στην ελλάδα είναι αποτέλεσµα συνεχιζόµενων πολέµων, διωγµών, καταλήστευσης του τοπικού πλούτου και γενικευµένης πείνας και εξαθλίωσης σε µεγάλο τµήµα της µέσης ανατολής. Είναι αποτέλεσµα, πρώτον, των γεωπολιτικών σχεδιασµών, του ιµπεριαλισµού και των στρατιωτικών επεµβάσεων από ηπα, ευρωπαϊκή ένωση και ρωσία -τους οποίους στήριξε πολιτικοστρατιωτικά και το ελληνικό κράτος, δεύτερον, των περιφερειακών ανταγωνισµών σαουδικής αραβίας–ιράν και τρίτον, των εσωτερικών εκκαθαρίσεων των δικτατορικών καθεστώτων που κατέστειλαν τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσµο (2010-12), καθώς και του εµφύλιου στη λιβύη.
Η κυριαρχία διαχωρίζει τους µετακινούµενους πληθυσµούς σε “πρόσφυγες” ή “µετανάστες”. Ανάλογα καθορίζει ποιοι ανάµεσά τους δικαιούνται να ζητήσουν προστασία και ποιοι εξαιρούνται και αντιµετωπίζονται µε διωγµούς και στρατόπεδα συγκέντρωσης ως περισσευούµενα υλικά. Μέσω αυτής της διάκρισης, τα κράτη είναι σε θέση να διαχειρίζονται τους εκµεταλλευόµενους µε βάση τα εκάστοτε οικονοµικά και γεω-πολιτικά τους συµφέροντα και τις ανάγκες των εκάστοτε ντόπιων αφεντικών για φτηνή-υποτιµηµένη εργασία. Η υιοθέτηση αυτής της διάκρισης σε επίπεδο ορολογίας από τµήµατα του ανταγωνιστικού κινήµατος και κινήµατα αλληλεγγύης αποτελεί υποχώρηση απέναντι στα ιδεολογικά εργαλεία και τις στρατηγικές της κυριαρχίας.
Στην ευρώπη-φρούριο, η µόνη δίοδος είναι από την ελλάδα προς τα βαλκάνια και την κεντρική ευρώπη, µια διαδροµή 2.500 χλµ. Γεωγραφικά, το πιο ασφαλές πέρασµα στην ελλάδα είναι µια περιοχή 12,5 χλµ. στην περιοχή Καστανιές, στα χερσαία σύνορα µε την τουρκία. Αυτή τη δίοδο έκλεισε το ελληνικό κράτος το 2012, κατασκευάζοντας το φράχτη του έβρου. Έκτοτε, πάνω από 10 εκατοµµύρια ευρώ το χρόνο συντηρούν µια µηχανή θανάτου, αποτελούµενη από λεπιδοφόρο σύρµα σε κουλούρες και σύστηµα παρακολούθησης µε θερµικές κάµερες και αισθητήρες ζωής. Λόγω του φονικού σχεδιασµού του, το συρµατόπλεγµα δεν είχε εγκατασταθεί πουθενά στο δηµόσιο πεδίο στην εε, µέχρι την ανέγερση του φράχτη του έβρου.
Με το φράχτη του έβρου, το κράτος στρέφει τις µεταναστευτικές ροές στο αιγαίο, οδηγώντας συνειδητά στο θάνατο εκατοντάδες µέχρι στιγµής µετανάστες, καθώς γνωρίζει ότι η µετανάστευση δεν µπορεί να σταµατήσει λόγω των συνθηκών στις χώρες προέλευσης. Έτσι, το γκρέµισµα του φράχτη καθίσταται αναγκαίο για να σταµατήσουν να χάνονται ζωές. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η µηχανή θανάτου δεν είναι παρά ένας κόµβος της κυριαρχίας, ένα σηµείο της υλικής έκφρασης των σχέσεων εκµετάλλευσης του κεφαλαίου, της ιδεολογίας του έθνους και της λειτουργίας του κράτους. Αυτές οι σχέσεις και η ιδεολογία σπέρνουν τον θάνατο και το γκρέµισµα τους είναι αναγκαίο για να σταµατήσει η απαξίωση της ζωής.
Μετά τα τροµοκρατικά χτυπήµατα του isis στο παρίσι και την επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης αναβαθµίζεται η κατάσταση εξαίρεσης σε όλη την ευρώπη, η οποία στρέφεται προς τον ολοκληρωτισµό και το στρατιωτικοποιηµένο αστυνοµικό έλεγχο της καθηµερινής ζωής. Με τη χρήση του τρόµου η κυριαρχία προσπαθεί να επιβάλλει πιο κάθετες κρατικές πολιτικές ενάντια στους µετανάστες και καλλιεργώντας την ισλαµοφοβία να προωθήσει την εµπέδωση ενός γενικευµένου ρατσισµού και εθνικισµού. ∆ηµιουργεί τις συνθήκες ελέγχου και καταστολής του εσωτερικού εχθρού, των κοινωνικών κοµµατιών που θα ριζοσπαστικοποιηθούν και θα αντιδράσουν στη φτώχεια και την υποβάθµιση της ζωής από την οικονοµική κρίση -µέρος των οποίων είναι και οι ίδιοι οι µετανάστες που εργάζονται στην ευρώπη.
Έξω από λογικές συµψηφισµού θυµάτων και σκεπτικά συλλογικής ευθύνης, είναι αδύνατο να µην αναγνωριστεί η υποκρισία όσων θρηνούν για τα θύµατα του παρισιού, ενώ έχουν αδιαφορήσει παγερά για τους νεκρούς από πχ. τις πρόσφατες βοµβιστικές επιθέσεις στην τουρκία, τους νατοϊκούς βοµβαρδισµούς στη µέση ανατολή και την ιµπεριαλιστική πολιτική της ίδιας της γαλλίας και της ευρώπης. Αυτή η υποκριτική στάση συντάσσεται -ηθεληµένα ή µη- µε τα ίδια συµφέροντα της κυριαρχίας που αιµατοκυλούν λαούς. Ο isis είναι δηµιούργηµα των ηπα, βρετανίας και ισραήλ και, προτού γιγαντωθεί και αυτονοµηθεί, εξυπηρετούσε τους γενικότερους γεωπολιτικούς τους σκοπούς.
Σε διεθνές επίπεδο τα κράτη, συµµετέχοντας σε υπερεθνικούς σχηµατισµούς και στρατιωτικές συµµαχίες όπως το νατο, εξαπολύουν πολέµους ή επωφελούνται από αυτούς που ξεσπούν και παράλληλα διαχειρίζονται τις µεταναστευτικές ροές που δηµιουργούνται. Στο εσωτερικό τους καλλιεργούν εθνικισµούς, απαξιώνουν τις ζωές των µεταναστών, στρατιωτικοποιούν την εργασία και τη ζωή, περιορίζουν ελευθερίες και ασκούν ασφυκτικό έλεγχο, προκειµένου να καθυποτάξουν και να πειθαρχήσουν τους υποτιµηµένους πληθυσµούς. Απέναντι τους χτίζεται ένας κόσµος αλληλεγγύης από τα κάτω, ώµο µε ώµο µε τους µετανάστες και µε όσες/ους αγωνίζονται, από τις ευρωπαϊκές µητροπόλεις µέχρι την επαναστατηµένη ροτζάβα, σε ανατολή και δύση. Η διεθνιστική αλληλεγγύη να γκρεµίσει φράχτες και σύνορα.